Historia Biblioteki

Biblioteka Publiczna w Łasku powstała 24 października 1945 roku z siedzibą w Pabianicach przy ul. Partyzanckiej 56. Do Łasku przeniesiono ją rok później 17 października. 

Od początku swojego powstania łaska książnica borykała się z brakiem odpowiednich warunków lokalowych. Częste zmiany siedzib i lokalizacji księgozbioru utrudniały należyty rozwój zbiorów i czytelnictwa. 

W 1987 r. Biblioteka otrzymała lokal w nowym budynku, w centrum miasta przy ul. 9 Maja 6. Blisko 98 tysięcy woluminów i ponad 3 tysiące zbiorów specjalnych stanowi doskonałe zaplecze do pełnienia podstawowej działalności w zakresie udostępniania oraz służby informacyjno-metodycznej. Biblioteka posiada 4 filie: dla dzieci przy ul. 9 Maja 6, w Kolumnie, Bałuczu i Wrzeszczewicach. Oprócz udostępniania księgozbioru prowadzi szereg działań kulturalno-edukacyjnych. 

Biblioteka prowadzi też działalność wydawniczą, od kilkunastu lat organizowane są wyjazdy do kin i teatrów. 

Przy bibliotece istnieją: izba muzealna pn. Muzeum Historii Łasku oraz punkt informacji turystycznej (od 1997 r.) i Galeria pod Korabiem (od 1997 r.). Łaska Książnica współpracuje z Towarzystwem Przyjaciół Ziemi Łaskiej oraz innymi Towarzystwami i instytucjami w promowaniu miasta i powiatu. Jest liczącą się placówką kulturotwórczą w regionie.

Patron

Jan Łaski Młodszy - patron Łaskiej Biblioteki, przez historyków zwany REFORMATOREM (dla odróżnienia od stryja, arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski) urodził się w 1499 r. w Łasku jako syn Jarosława i Zuzanny z Bąkowej Góry. W Europie znany jako Johannes a Lasco. 

Wychowywał się na dworze stryja Jana, prymasa, który zadbał o jego wykształcenie pokrywając koszty studiów w Bolonii i Padwie (1515-1519). Młody Łaski studiował języki klasyczne (grekę, łacinę) i nowożytne (włoski, niemiecki) oraz literaturę starożytną i prawo kanoniczne. 

Po powrocie do Polski przyjął święcenia kapłańskie, a w 1521 r. został sekretarzem króla Zygmunta Starego. W 1524 roku wyjeżdża do Francji gdzie poznaje Erazma z Rotterdamu. Znajomość ta przeradza się w przyjaźń. Łaski jest pod dużym wpływem Erazma, z którym prowadził długie rozmowy na temat naprawy kościoła. Nawiązuje wówczas kontakty z wieloma postępowymi teologami, prawnikami, teologami i reformatorami. Po powrocie do kraju dalej pełni obowiązki urzędnika królewskiego, w roku 1539 wyjeżdża do Niemiec i tam podejmuje decyzję o porzuceniu kościoła rzymsko-katolickiego. Zamieszkał w Emden, żeni się i wiąże na stałe z kościołem ewangelicko-reformowanym. 

W latach 1542-1548 pełni funkcję przełożonego kościołów we Wschodniej Fryzji. W roku 1556 otrzymuje od króla Zygmunta Augusta zgodę na powrót do Polski. Przez ostatnie cztery lata życia w Polsce wywiera ogromny wpływ na rozwój poglądów reformatorskich szczególnie w Małopolsce, dąży do utworzenia ogólnopolskiego Kościoła reformacyjnego, uczestniczy w przekładzie Pisma Świętego na język polski, drukuje swoje prace teologiczne. 

Osiągnięcia Jana Łaskiego Młodszego jako reformatora i humanisty na miarę swojej epoki sprawiły, że należy on do elity kultury europejskiej. Zmarł 8 stycznia 1560 r. w Pińczowie i tam został pochowany.